“Hé, Maayken, deze week is er nog niets online gekomen he?” “Oh, ik heb al elke post gelezen!” Tot mijn grote verrassing blijven er meer mensen dan verwacht (lees: mijn ouders en zus) op de hoogte van mijn verhalen hier. Best wel fijn om te horen! Maar inderdaad, deze keer duurde het iets langer vooraleer mijn post online kwam. Afgelopen maandag was het nochtans zo goed als af, maar het is zodanig druk geweest met school, persoonlijk leven en uitstapjes, dat ik nog geen tijd had gehad om de bijhorende foto’s op mijn laptop te zetten. Ik besloot dan maar om het geheel een weekje op te schuiven, zodat het een “weekoverzicht” blijft (hé, structuur, joepie!).
De tijd vliegt! Over maandag, mijn vrije dag, valt niet veel te vertellen. Ik deed mijn bleke was (lichte stress), die er perfect weer uitkwam. Ben ik dan nu volwassen? De rest van de dag werkte ik voor school. Dinsdag was weer goed gevuld: vroeg les aan de andere kant van de stad, dan nog les op de vertrouwde campus en bekomen met een goede sportsessie. Ik begin hier ook echt naar uit te kijken, dus tips voor een fitness met groepslessen in België zijn zeker welkom! Nadien was er nog een soirée d’intégration in onze residentie, een soort welkomstfeestje (met eten!). Als goede Belgen waren wij mooi op tijd, als echte Zuid-Fransen begonnen zij mooi te laat. In combinatie met die sport werden wij dus licht hangry. Maar dan begon het dus toch en werd de tafel gevuld met sandwiches, quiches en (koude) pizza. Het hoogtepunt van de avond was echter wat later, want er bleek ook dessert te zijn! ;) Het werd een fijne avond, waar we veel mensen van de residentie leerden kennen.
Op woensdagavond hadden we plannen met de Duitsers, namens een gezelschapsspelletjesavond. Met hen praten we ook altijd Frans, dus goed om te oefenen! Ook voelde het even aan als thuis, want Jakob had het spel “Dixit”. Maar in tegenstelling tot met mijn vrienden thuis kon ik dit hier wel eens winnen (over UNO erna gaan we niet spreken). De avond werd nog aangevuld met verse pannenkoeken, gemaakt door Wifek. Ik heb hier op één maand tijd al meer crêpes gegeten dan in de rest van mijn leven samen, goed geïntegreerd zeker? Donderdag was er een Erasmusfeestje met latinomuziek, waar ik helaas niet geraakt ben omdat ik ziek was. Mijn feestje bestond uiteindelijk uit een skypegesprek met mijn zus en onze hond, even leuk!
Op vrijdag sleurde ik mezelf dan ook naar de winkel (allez, wandelen, want ik voelde mij wel al iets beter), op zoek naar gember, honing en citroensap - een echt wondermiddel volgens dokter Google. Het hielp ook echt (of de vele uren slaap zitten er misschien ook voor iets tussen), want later voelde ik mij beter. Goed genoeg om nog even te wandelen, want een Duits meisje had mij meegevraagd om naar la Chapelle de Saint-Ser te wandelen. Natuur, geen auto’s, geen bereik en frisse lucht, wat meer kan een mens nog willen? Het bleek echt een mooie wandeling te zijn, ook perfect te doen ‘s avonds, aangezien het vrij kort was en zeker het mooie zicht waard.
Op zaterdag had ik ook al plannen, namelijk een daguitstapje naar Avignon met Maaike! We namen de bus naar Marseille, waar we de trein namen en niet veel later aankwamen. Het station uit, word je onmiddellijk verwelkomd door de stadsmuren en de geschiedenis is ook overal in de stad merkbaar. We kozen ervoor om eerst naar het Palais des Papes te gaan, wat echt een bezoekje waard is. Ondanks dat er vanbinnen niet zo veel meer valt te zien (buiten het gebouw natuurlijk), krijg je via een iPad toch te zien hoe het vroeger was. Het werd een interactief en informatief bezoek en we bleven er enkele uren. Vervolgens gingen we op zoek naar de Pont d’Avignon, wat dus niet de echte naam van die brug blijkt te zijn! Na veel trappen, het idee dat we van boven aan de brug zouden raken (we kwamen ook al van een andere locatie boven en waren naar beneden gegaan) en de vaststelling dat dit niet zo was en dus terug naar beneden gingen (klinkt allemaal wat ingewikkeld, lees: naar boven, beneden, boven, beneden), bezochten dus de pont Bénézet, wat op zich niet zo veel voorstelt. Het is een mooie brug, dat zeker, maar ik had er net iets meer van verwacht. Nadien liepen we nog wat rond in de stad, maar uiteindelijk zijn de highlights wel de brug en Palais des Papes.
Veel tijd had ik niet om uit te rusten op zondag, want rond 8u vertrokken we opnieuw op uitstap met George (van de organisatie Découverte de la Provence). Een pittige busrit later kwamen we aan aan de Gorges du Verdon, ook wel de Grand Canyon du Verdon. Dit is een kloof van 25 km lang, uitgesleten door de rivier de Verdon in het regionaal natuurpark Verdon. Zo speciaal kan dat niet zijn? Wel, na de Tarakloof in Montenegro is het de grootste kloof in Europa en we waanden ons even in Canada (de foto’s van het felblauwe water kunnen de schoonheid van de realiteit niet vatten). De kloof eindigt ook in een stuwmeer, waar we een pedalo huurden om zo alles van dichtbij te kunnen zien. Het werd de meest idyllische picknick van mijn leven. Nadien hadden we nog even tijd om te bekomen (van het zicht, maar ook, pedalo is een sport) tot we terug op de bus sprongen die ons naar Moustiers-Sainte-Marie bracht, een van de "mooiste dorpjes van Frankrijk". Volgens George heeft het drinkwater er magische krachten, dus vulden we allemaal braafjes onze waterfles. Verder staat het dorpje ook gekend als bedevaartsoord, met de kapel Notre-Dame de Beauvoir. Ook die zou magische krachten hebben, ik laat binnen een paar maanden wel weten als mijn wensen zijn uitgekomen. De kapel is ook geklasseerd als historisch gebouw, met ook een van de mooiste torens van de Provence, in Lombardische stijl (niet mijn woorden, zoek maar op!). Nog een mysterie is de ster die aan een ketting tussen twee rotsen hangt. Er gaan verschillende verhalen de ronde over hoe die daar komt. Zo is er de legende van de ex voto, verzonnen door Frédéric Mistral, die het verhaal vertelt van de ridder Blacas die gevangengenomen was door de Sarrazijnen en die gezworen had dat hij een zilveren ster boven Moustiers zou ophangen als hij ooit naar het dorp zou terugkeren. Er gaan nog verhalen over de oorsprong rond, maar geen enkele werd bevestigd. Dus Moustiers samengevat: een dorp vol magie en mysteries (en toeristen, wat had je nu gedacht?).
Een van de dingen waar ik hier moeite mee had (en wat bepaalde mensen rond mij al te horen gekregen hebben, sorry), was het gebrek aan muziek. Thuis ben ik best veel met muziek bezig, ik heb elke vrijdag repetitie van mijn harmonie en geef ook muzieklessen op zaterdag. Bovendien had ik een piano op kot en een dove buurvrouw, zegt genoeg waarschijnlijk? Als ik hier zou zingen in de douche, heeft de volledige gang het waarschijnlijk gehoord, niet echt een optie dus om 6u ‘s ochtends. Maar, goed nieuws, ik heb een muziekruimte gevonden in een andere studentenresidentie. Het is een heel gedoe om er (binnen) te raken, je moet namelijk je sleutel aan het onthaal inruilen voor de sleutel van de ruimte en die vrouw situeerde de muziekzaal in een ander gebouw (dus ja, ook een verkeerde sleutel). Dus een verkeerd gebouw, heel wat papierwerk, drie personen en een half uur later zat ik eindelijk aan de piano. Ik verwachtte mij aan een oud, vals instrument, maar ik kon niet verder van de waarheid zitten: 2 vleugels, mooi gestemd in een perfect geïsoleerde ruimte. Mijn dag was goed. Die dag gingen we afsluiten met de soirée d’intégration van een andere residentie, Estelan, waar een vriendin van ons zit. Helaas bleek dit niet door te gaan door de dag van nationale rouw voor het overlijden van Chirac. Dan maar tapas!
En dan start de “sleur” van de lessen weer: dinsdag, woensdag en donderdag overdag vallen zoals altijd weer samen te vatten als, alles oké, veel les, goed gesport op dinsdag. Helaas deze week alleen gesport, mijn trouwe gymbuddies hebben het pact gebroken. Dus he, dubbel zo trots dat ik toch nog geweest ben! Vlak na de sport volgden we een kookworkshop, georganiseerd door de residentie. Ondanks dat ik best wel een potje kan koken, leek dit mij tof, want er werd mij gratin dauphinois beloofd en hoe ik dat met een microgolf moet klaarmaken, is mij nog een mysterie! En ook, free food, zeggen wij geen nee tegen ;) . Maar dus, geen grote mysteries opgelost, aangezien er een “geheime” keuken met oven is. We maakten wel de cordon bleus helemaal zelf en twee uur later konden we eindelijk eten! Op woensdagavond besloot ik eens langs te gaan in de foyer (een gemeenschappelijke ruimte) van ons complex, waar er een gezelschapsspelletjesavond was. Quizzen in het Nederlands is al niet makkelijk, probeer dit maar eens in het Frans. Wie kan drie manieren om te parkeren opnoemen in het Frans? Ik alvast niet. We gingen verder met Cards against humanity, of ja, Frankrijk zou Frankrijk niet zijn als ze geen Franse versie hadden.
Ik kom trouwens sportief terug! Het voordeel aan allemaal samen te wonen, is dat je minder goed nee kan zeggen tegen spontane afspraken, zeker als het met personen uit je gebouw is en de activiteit doorgaat in hetzelfde gebouw. Wifek had mij tijdens de les warm gemaakt voor de zumba van onze residentie en ik kon dan ook niet anders dan na een hele lesdag (met een licht veranderde mening, rustig bekomen van mijn dag leek mij een leuker idee) een verdieping te dalen om nog een uurtje te bewegen. Vrijdag begon met een ontbijtje in het gezelschap van een van mijn boeken (ik heb een serieuze leeslijst af te werken dit semester) en eindigde met een Loups Garous (weerwolven) in de foyer, de gemeenschappelijke ruimte van ons complex, die ook in ons gebouw is (lees: de meesten komen in deftige kleren aan, de mensen van gebouw 7 lopen op pantoffels en in chillkleren)! Het geheel doet mij zo wat denken aan een kampgevoel: samen eten in de resto (op het terrein), samen sporten in de sportzaal, gezelschapsspelletjes waarna je enkel een trap op moet gaan om te slapen... Al helpt wat ze hier een bed noemen ook met dat gevoel (maar op Roelandkamp heb ik meer kastruimte).
Ook zaterdag werkte ik voor school en we eindigden de dag met een klein uitstapje naar Salon-de-Provence. Dit is een klein dorpje, op een korte busrit van hier, vooral gekend door het huis en de begraafplaats van Nostradamus en een kasteel. Nadien gingen we nog iets eten in een Vietnamees restaurant, waar er “flog” op het menu stond (geen leugen, echt waar!).
Op zondag namen we de trein naar Cassis, een heel fijn vissersdorpje met een strand. Vlot te bereiken, al heb je best je wandelschoenen aan, want de wandeling van en tot het station is best stevig. Een spurtje bergop naar de trein en een gevecht met het ticketautomaat later (probeer het je voor te stellen, 2 mensen die als een zot al hun kleingeld in een automaat proberen steken), haalden we onze trein nipt (ja hoor, ook Franse treinen hebben vertraging). Niet veel later kwamen we aan in La Ciotat, een andere badplaats die voorheen vooral een scheepswerf was. Hier konden we het stadje verkennen, wat niet zo groot was en was er ook een mooi steenstrand (comfortabeler dan het klinkt, en vooral een heel efficiënte plaats om te vorderen in mijn leeslijst van school). Hier is ook een van de weinige plaatsen waar je op het strand iemand in een bikini naast iemand in een dikke trui kan zien zitten.
Voor zij die nog steeds aan het lezen zijn (proficiat en bedankt!): ik ga hier ook naar de les, echt waar! Alle andere plannen zijn gewoon net iets interessanter om over te schrijven (daarover gesproken, binnenkort ga ik op Erasmusbezoek naar Barcelona, tips met adresjes en dingen die ik zeker moet gezien hebben zijn zeker welkom! - mijn Barcelonakennis beperkt zich tot 1 dag als 16-jarige op een Hop-on Hop-off bus). Dus nog een update daarover (de lessen, niet Barcelona): de lessen gaan goed, al heb ik nood aan structuur. Zo kreeg ik een handout met rode tekst en soms gele fluo, aangezien dat de kleuren van de vlag van het voormalige Armeense rijk zijn. Dat je hoofdpijn krijgt van het te lezen, maakt niet veel uit. Een andere les was met een powerpoint met roze tekst, die tot de prof haar grote verrassing niet zo goed leesbaar was. Maar he, er was ten minste een powerpoint! Ten slotte, angst voor Engels (of eerder afkeer) is hier ook echt een ding. Reclame maken voor een studiedag gaat dan ook verplicht gepaard met de waarschuwing dat er lezingen in het Engels zijn. Hé, UGent, ik mis jullie daar wel hoor!
Tot (ik doe echt mijn best) volgende week!