Als het hier regent, lijkt het alsof de wereld vergaat. Storm met bliksem en donder en bakken regen. En niet veel later schijnt de zon weer. Later de week kwam er echter echt Belgisch regenweer en daar kunnen ze hier niet mee om. Het water kan amper weglopen, waardoor de stad in een zwembad verandert. De temperaturen zijn echter nog steeds rond de 20°C, we kunnen dus niet klagen. Bij mij verandert de lengte van mijn rok, de Fransen doen nog een extra laagje kleren aan.
Leven in de Cité Universitaire heeft zo zijn voor- en nadelen. Allereerst is het fijn om voor het eerst in 10 jaar dicht bij school te wonen: de route tot mijn campus is exact 8 minuten wandelen. Verder is er (zoals eerder vermeld) ook een wassalon in de cité, op 5 minuten wandelen, waardoor ik zelfs een wasje kan draaien voor de les. Ten slotte is er ook de resto, die helaas enkel ‘s middags open is. Maar af en toe gaat het ook mis. Vaak is er geen wifi, soms eens geen stroom, een kookplaat die stopt met werken, verwarming die niet werkt (al hebben de Belgen daar nog geen last van gehad), soms eens geen warm water en de laatste week regende het hier binnen. Maar voor de rest alles oké hoor! Ondertussen maken de mensen van de andere gebouwen al mopjes over ons berucht pavillon 7, dat het rode kruis binnenkort aankomt om ons te helpen.
Ik ging dan ook ergens anders warm water zoeken en vertrok voor een weekendje naar Lyon. Ik vertrok zonder verwachtingen en het bleek een van de mooiste steden te zijn van alle bezoekjes die ik hier al op Erasmus heb gedaan. De stad valt ook perfect samen te vatten in haar vele specialiteiten:
Gastronomie: het is de stad van Paul Bocuse en ze zijn hier best trots op hun eten en typische restaurantjes, de bouchons
de Pralines (roses): gemaakt uit een noot of amandel, omringd door een suikermengsel, met een roze kleurstof - niet erg gezond, wel lekker. Deze pralines zie je ook in elke bakkerij, in een briochebroodje.
Fresques: overal in de stad zijn er prachtige muurschilderijen te vinden, die perfect inblenden in de stad
Guignol: een bekende marionet die overal in de stad terug te vinden is en zelfs meerdere (poppen)theaters met zijn naam heeft
Film: Lyon heeft een eigen filmfestival en -museum, aangezien de Lumièrebroers hier opgroeiden
de Traboules: een soort (geheime) doorgang, oorspronkelijk gebruikt door de zijdeverkopers, om hun koopwaar te vervoeren
Het werd een intensief weekend, maar we hebben wel heel wat van de stad gezien. Onze dag begon met een zoektocht naar de Cour des Voraces, een eerste traboule. Deze was niet simpel om te vinden, maar wel best indrukwekkend. Vervolgens wandelden we nog even rond in Croix-Rousse, een buurt die op een berg ligt en zo een mooi zicht op de stad biedt. Vervolgens liepen we tot la fresque des Lyonnais, een enorme muurschildering die heel wat bekende Lyonnais toont: Paul Bocuse, de Lumière-broers, Antoine de Saint-Exupéry met le Petit Prince... Erna ging de wandeling verder tot een andere muurschildering, nl. de bibliotheek. Vervolgens wandelden we tot de toeristische dienst, met tussenstops aan het stadhuis, een mooie boekenwinkel (Le bal des Ardents), Place des Jacobins om uit te komen aan place Bellecour.
In de toeristische dienst kochten we de Lyon City Card, een van de beste kaarten die ik al heb gehad. Hier konden we 2 dagen lang heel wat musea gratis bezoeken, een boottochtje meepikken en onze voeten wat uitsparen met de tram en metro. We maakten onmiddellijk gebruik van de kaart en verkenden de stad via het water. Terug op het land, trokken we richting Vieux-Lyon. Allereerst zagen we het justitiepaleis, een mooi gebouw met 24 zuilen (24 aangezien er 24 uur in een dag zitten en het recht nooit slaapt). Vervolgens gingen we naar de Cathédrale St-Jean, waar er een astronomisch uurwerk te zien is, die de datum, de posities van de maan, de zon en de aarde en de sterren aan de hemel boven Lyon weergeeft. Momenteel geeft die de informatie weer tot en met het jaar 2019, net op tijd dus!
Na deze korte tussenstop liepen we verder, op weg naar een museum, maar we zijn er nooit geraakt. Onderweg kwamen we enkel tussenstops tegen, zoals het theater “het huis van Guignol” en het museum van Automaten (een soort bewegende poppen; ja, Lyon houdt van zijn poppen), die toch inbegrepen waren in onze kaart en waar we dus halt hielden.
We eindigden de dag met een bezoek aan de Notre-Dame de Fourvière, een prachtige basiliek boven op een heuvel met een nog mooier uitzicht over de stad. Een regenbuitje later hadden we eten verdiend, dus keerden we terug naar Vieux-Lyon. Daar koos ik voor typische specialiteiten van de stad: salade Lyonnaise (salade met spek, croutons en een gepocheerd eitje) en quenelles van vis in een kreeftensaus, een “langwerpig balletje gemaakt van gepureerde vis”. Dit klinkt niet bijzonder smakelijk en ik moest ook wat wennen aan de textuur, maar ik heb wel een echte specialiteit van daar gegeten! Eindigen deden we met een moelleux.
De volgende dag startten we met een bekende doorgang, Mermet, gekend voor zijn gekleurde trappen. Erna namen we de metro tot nog een bekende muurschildering, le Mur peint des Canuts. Vervolgens stopten we nog in enkele musea (die Lyon-kaart heeft zijn nut bewezen!): musée de la gastronomie, musée des tissus en le musée des Confluences. Vooral dit laatste is echt de moeite waard! Erna haastten we ons terug naar Vieux Lyon, waar we net voor het sluitingsuur van het Belgisch frietkot waren. Niet even lekker als de frietjes thuis, maar ze komen in de buurt!
Met hernieuwde energie zetten we onze tocht verder, met opnieuw een onverwachte tussenstop. We kwamen namelijk een filmmuseum tegen, met originele sets en kostuums van heel wat films: Le parfum, Water for elephants, The hunger games, Harry Potter, The Grand Budapest Hotel, V for Vendetta, Superman... Vervolgens gingen we naar onze laatste stop van de dag, le mur du Cinéma en een Fresque voor Paul Bocuse. Om te eindigen gingen we - opnieuw - naar Vieux-Lyon (de beste plaats voor gezellige restaurantjes te vinden) en we aten er in een echte bouchon. Dit is een klein, karakteristiek restaurantje waar je traditionele gerechten kan eten. Deze zijn ontstaan in de 19e eeuw, wanneer de Mères Lyonnaises (moeders uit Lyon) hun eigen restaurant begonnen. Dit waren vaak armere vrouwen die in rijkere families werkten. Die gerechten brachten ze dan terug naar het gewone volk, maar met het motto om niets te verspillen. Zo vind je gerechten als “tripes” op de menu (google het maar). Ik ging voor een iets veiligere optie, namelijk het oeuf meurette (een gepocheerd ei, met spekjes en croutons in rode wijnsaus) en een bavette met gratin dauphinois (mijn favoriete aardappeltjes, die zonder oven in Aix nogal moeilijk zijn). Terug in Aix werden we door echt herfstweer verwelkomd.
Maar dan, een iets minder fijn onderwerp. Heimwee komt op de meest onverwachte momenten. De meesten hier zijn al eens naar huis geweest of kregen bezoek. Mijn mama is ook al eens langsgeweest, maar dat is ondertussen lang geleden. Het is niet de eerste keer dat ik voor een lange periode weg ben van thuis en meestal heb ik er ook geen grote problemen mee. Deze keer merk ik echter dat het toch wat lastiger wordt. Ik mis mijn lesgeven op zaterdag, mijn harmonie op vrijdag (heel onsubtiele reclame, ik mis ook het concert met mijn harmonie op vrijdag). Erasmus lijkt altijd heel idyllisch, de mooiste ervaring van je leven, maar er is ook een keerzijde. Dit neemt natuurlijk niet weg dat er ook al heel wat mooie momenten zijn geweest.
Nog een boodschap van algemeen nut: mijn adres klopt en mijn brievenbus werkt: ik heb al post gekregen. Of de Franse post echter goed werkt, durf ik niet te bevestigen. Ik heb al van mensen gehoord dat er een kaartje onderweg is, maar dit is nog niet aangekomen. Dus bij deze, wanneer het aankomt laat ik het jullie zeker weten!