Voor het eerst hier, zijn de Fransen vroeg. Op dinsdag (22/10) was er namelijk een Halloweenfeestje in onze residentie. Als er een iets is dat opvalt bij evenementen hier, is dat er een groot budget is voor catering: ook deze keer waren er gratis drankjes en snoepgoed. Mij hoor je niet klagen. De zaal (in ons gebouw) was ook prachtig versierd, inclusief “bloederige voetstappen” die de weg naar de zaal toonden en rook die zelfs de inkomhal vulde (er was al even paniek dat na alle vorige problemen, zoals het niet-waterdicht zijn van het gebouw, P7 nu in brand stond). Na ons eten gingen we dan ook even langs en tot onze grote verbazing was iedereen verkleed. Als Erasmussers zat een Halloweenkostuum niet bepaald in onze beperkte bagage, maar er waren enkele mensen die schminkten, dus niet veel later konden we inblenden met de rest.
De dag erna stond er een “girlsnight” op de planning. Of dat is toch wat Tine dacht. Tine is volgende week jarig en als praktisch roomies en vriendinnen wilden we dit niet zomaar voorbij laten gaan. We besloten dan ook een verrassings-tapasavondje te organiseren met onze bende en vertelden haar de avond vrij te houden voor een girlsnight. Dit liep bijna in het honderd toen ze ook plannen maakte met iemand anders, om nog iets te gaan drinken, maar enkele berichtjes later ging die persoon haar om 19u onze richting uitbrengen. Het werd een geslaagde verrassing en gezellige avond.
De dag erna organiseerde ESN een “French cliché party”, al is dit enkel het beestje een naam geven, baguettes en streepjes waren ver te zoeken. Ik was echter helemaal in thema, met een Paris-shirt, iets wat ik echter pas doorhad toen iemand mij erop wees. Uitgaan in Aix is iets anders dan uitgaan in Gent. In Gent kan je - als je dat wil - doorgaan tot ‘s ochtends vroeg. Vaak kom je onderweg naar een ochtendles nog de laatste uitgaanders tegen. Hier in Aix gaan de lichten aan om kwart voor 1. Erna zijn er nog enkele nachtclubs open, maar die liggen ook al een stevige wandeling verder.
Op zaterdag was er niets meer te merken van de tijdelijke herfst en maakte de regen plaats voor een stralende zon. Tijd voor nog een uitstapje naar de zee dus! Ik ging nog eens naar La Ciotat, want de vorige keer lag de focus vooral op uitrusten aan het strand en een korte wandeling langs de haven. Deze keer ontdekte ik de hele stad (niet zo veel meer, maar toch), en begon ik met een wandeling rond de haven, met een prachtig zicht op het stadje. Later nam ik de boot naar het Île Verte. Vanop de boot was het de ogen uitkijken naar de luxueuze jachten die in onderhoud waren, waaronder de Hamilton, de grootste zeilboot van de wereld, groot genoeg voor 1 gezin (en hun twintigtal bedienden). Het eiland zelf was een echte verademing, prachtig zicht op de zee en de natuur en amper mensen. Verder ook mooi aan deze stad: de Lumière-cinema en de beschilderde rolluiken van gesloten handelszaken.
Maandag was een hoogtepunt van mijn tijd hier. Het begon al met een brunch in een van mijn favorieten, maison Nosh, samen met Rachel (uit Canada) en Maaike. Later die dag kwamen mijn ouders aan voor een bezoekje (met een auto gevuld met chocolade en paprikachips!). Aangezien het hier ondertussen al donker wordt om 18u, viel er niet veel meer te zien van de stad, dus was er enkel nog tijd voor een korte stadswandeling en samen iets eten.
Op dinsdag hadden we een drukke dag voor de boeg. We begonnen de dag met een bezoekje aan de fabriek en het museum van de Calissons. Dit is een soort snoepgoed, typisch voor deze streek, gemaakt uit hostiepapier, een pasta van gekonfijt fruit en gemalen amandelen en een laagje glazuur als afwerking. Vervolgens reden we (of eerder, ik, want ik was blij dat ik nog eens aan het stuur mocht zitten) verder naar Arles, een stad die gekend staat doordat Van Gogh hier ooit woonde en dit ook in zijn werken toonde. De laatste stop van de dag was les Baux-de-Provence, een kleine middeleeuwse gemeente in de bergen en ook wel "un des plus beaux villages de France". Het was zeker mooi, maar vooral ook heel toeristisch. Terug beneden bezochten we ook de carrières: een plaats waar beelden op groot formaat worden geprojecteerd op de muren van een grote zaal, uitgegraven in de rotsen van de Val d'Enfer. Dit is een klank- en lichtspektakel en bestond uit twee vertoningen, een Japanse en een met het werk van Van Gogh. Als je ooit in de buurt bent, is dit zeker een bezoekje waard!
Ook woensdag startten we met een fabrieksbezoek, deze keer van L'occitane in Manosque. We leerden er het merk van dichtbij kennen, zagen het volledige productieproces en maakten kennis met hun waarden, zoals geen dierlijke producten of testen op dieren en investeren in goede doelen (dit jaar verkopen ze een zeepje waarvan de volledige opbrengst naar Unicef gaat). Erna reden we door naar Rousillon, opnieuw "een van de mooiste dorpen van Frankrijk" (precies een lange lijst!). Deze gemeente is beroemd door haar rijkdom aan okers, gele en rode verfstoffen die worden gewonnen uit ijzerhoudende klei. Het hele dorp kleurt dan ook rood (net als de toeristen, je komt hier best niet met witte kledij). Tot de 18e eeuw werd hier oker gewonnen en deze voormalige okergroeve valt dan ook te bezoeken. Vandaag is het echter verboden om nog te graven om dit mee te nemen, om de streek te beschermen. Klein weetje, door deze okergroeve krijgt het dorpje de bijnaam "Colorado Provençale". Vervolgens reden we door naar Gordes en (geen leugen), ook dit dorp wordt door de Association des plus beaux villages de France als een van de mooiste dorpen van Frankrijk beschouwd (de volledige lijst, met zo een 160 dorpen, vind je hier: https://www.les-plus-beaux-villages-de-france.org/fr/nos-villages/). Voor de liefhebbers, Moustiers-Sainte-Marie van enkele weken geleden staat ook op deze lijst. Een van de voorwaarden om dit label te kunnen krijgen, is een maximum van 2000 inwoners. Het gaat dus om kleine dorpjes en ondanks dat Gordes echt mooi is, heb je het wel snel gezien. Terug naar de auto dus! En een kleine tussenstop aan het kasteel van Lourmarin later (en om trouw te blijven aan het thema van deze post, ook dit dorpje staat op de lijst), was het na al deze culturele hoogtepunten nog eens tijd voor een praktisch hoogtepunt, nog eens met de auto naar de winkel! Een etentje later was het helaas tijd om afscheid te nemen van mijn ouders.
Ondertussen ben ik al wat bekomen van de afgelopen weken en ben ik ook tot de vaststelling gekomen dat ik aan de helft van mijn verblijf hier zit. Gelukkig kan ik dit bekomen tegenwoordig doen met klaaskoeken en chocomelk van echte chocolade (dank u, mama!), het voelt bijna aan als thuis.