Terug naar school en een goed gevuld weekend

Onlangs kreeg ik een berichtje met de vraag wanneer mijn lessen begonnen. Wel, die zijn al een week bezig! In tegenstelling tot hoe het lijkt op sociale media, doe ik hier meer dan vakantie nemen, want het schooljaar start begin september. Na eindelijk een definitief rooster samengesteld te hebben, kon het dus echt beginnen.

Mijn eerste les begon al goed, ik ben er niet geraakt. Vol goede moed en mooi op tijd ging ik op zoek naar het lokaal, dat onvindbaar bleek te zijn. Een student, een administratief medewerker en een prof later was het nog steeds een groot mysterie. Uiteindelijk besloot ik hulp te vragen aan onze contactpersoon van het international office, die er pas om 9u was, een half uur na de start van mijn les. Ook voor haar was dit lokaal onbekend, dus liet ze mij weten dat de les waarschijnlijk niet meer voor vandaag zou zijn. Maar, goed nieuws, een mailtje later bleek de prof ontzettend vriendelijk te zijn en was ik nog steeds zeer welkom in zijn les. Van de week nadien dan. Later die dag was het tijd voor les “twee” en kon ik onmiddellijk kennismaken met het Zuid-Franse systeem. Het was een mastervak, dus werd er een kleine groep verwacht en ging de les ook door in een lokaal voor 18 leerlingen. Uiteindelijk bleken we met een 30-tal te zijn en zaten de leerlingen overal waar ze maar een hoekje vonden. De volgende verrassing bleek de manier van lesgeven, een hele aanpassing. Mijn 4 proffen voor dat vak gingen vooraan zitten en kwamen elk om beurt aan het woord. Al zittend. En wanneer het aan iemand anders was, tokkelden ze rustig verder op hun laptop. Best bizar om de persoon aan het woord niet te zien.

De eerste dag zorgde dus voor best wat aanpassingen. Ik ga niet elke les persoonlijk bespreken, dus nog enkele "highlights" (of rariteiten) op een rijtje. Elke les opnieuw moesten we ons voorstellen, iets wat ik de afgelopen zes jaar amper heb moeten doen aan de hogeschool of universiteit. Daarna gaat er een lijst rond (of ja, een leeg blad papier), waarop we onze gegevens moeten opschrijven, zodat de prof op z'n minst weet wie in zijn klas zit (je zou nog dankbaar worden voor de administratie in België). Timing is op z’n Zuid-Frans. Wanneer ik in Gent wat te vroeg ben voor de les, ben ik vaak niet alleen en kunnen we een kwartier voor de les vaak al in het lokaal. Hier zou je denken dat de les niet doorgaat, want zelfs de proffen komen net op tijd aan (of 40 minuten te laat, ook helemaal normaal). Maar ook voor studenten is te laat komen geen probleem, zelfs al is dit een uur, nog komen de Fransen ongegeneerd binnen en stelt de prof er zich geen vragen bij. Zo maken ze van 10 minuten pauze een half uur en dat is allemaal oké. In België zou ik bij bepaalde proffen niet meer binnen mogen. Maar ook weggaan tijdens de les is normaal. Zo zat iemand in mijn klas die pas na 2 uur doorhad dat ze in de verkeerde les zat en is het ook compleet normaal om geen toestemming te vragen om naar het toilet te gaan. En ten slotte, je hand opsteken is hier vaak niet nodig, soms lijkt het alsof je op een privégesprek tussen de prof en de student aanwezig bent.

Ik heb de eerste lesweek overleefd en alles lijkt wat op zijn pootjes te vallen. Cursussen bestaan hier niet en zelfs powerpoints zijn zeldzaam. Leesboeken kennen ze hier wel, al zijn die onvindbaar in de lokale boekhandels en moest zelfs de FNAC ze van ergens anders laten overkomen. Ook worden enkele boeken van mijn lijst gewoon niet meer gedrukt, dus zijn die momenteel onderweg naar België (in onze Cité U kunnen we geen pakketjes laten aankomen). Maar dus, alles komt (met tijd) wel in orde. Die tijd is ook iets wat ik hier langzaam maar zeker aan het overnemen ben. Ik ben iemand die vrij veel doet en vaak ook aan een hoog tempo, wat hier dus niet de cultuur is.

Maar het leven is ook meer dan school alleen, dus werd er ook tijd gemaakt voor ontspanning. De organisatie voor Erasmusstudenten (ESN) had op elke dag een activiteit voorzien, waar wij met ons groepje Belgen vaak aanwezig waren. De eerste avond maakten we kennis met de “overpoort” van Aix, net zoals in Gent een straat vol cafés gevuld (maar ook vooral de straat ervoor) met studenten. De volgende dag was er een stadsrondleiding en ondanks dat we de stad wel al kenden, gingen we toch mee. De rondleiding bestond dan ook uit veel interessante weetjes zoals “dit pleintje is ‘s avonds mooi verlicht” en “hier zien jullie veel gezellige terrasjes”. Veel bijgeleerd dus! Maar - en dit was ook ons voornaamste doel - we leerden er wel heel wat andere uitwisselingsstudenten kennen. De zaterdag gingen we eigenlijk naar de Calanques, maar door brandgevaar ging dit niet door. Maar het hoogtepunt van de welcome week was de complete transformatie tot echte françaises, met een petanque-avond met pastis. De pastis heeft het niet overleefd (de plantjes vonden het lekkerder dan ons) en we verloren zwaar van de Duitsers, maar we voelden ons wel op en top Frans. En de avond werd toch nog met een Belgische winst afgesloten, want een van de cafés had voor de Belgen de match tegen Schotland opgezet.

Terug naar de chronologie van de week, want na al die lessen was het tijd voor ontspanning. Ons weekend was goed gevuld, met op zaterdag een bezoekje aan de Calanques de Sugiton en deze editie kon gelukkig wel doorgaan! De Calanques zijn een nationaal park met diepe rotsvalleien waar je via een steile klim uitkomt bij het water. De “organisatie” van de uitstap was op z’n Zuid-Frans, dus was het al namiddag toen we er eindelijk aankwamen: alles op het gemak. Een bus, metro en bus later kwamen we aan, maar dan moest het werk nog beginnen: er wachtte ons een serieuze wandeling (en best wat klimwerk) op om bijna 2 uur later aan het water aan te komen, maar het was het zeker waard. Hier konden we van het zonnetje genieten om te picknicken en zwemmen. Aangezien het wel rotsen zijn, is ook uit het water klimmen een hele belevenis, waar je toch wel wat blauwe plekken aan kan overhouden.

De week sloten we af met een uitstapje naar Monaco, geboekt via de organisatie Découverte de la Provence. Monaco is vrij ver, dus toen we eindelijk allemaal op de bus zaten, duurde het bijna 3 uur tot we er waren. Langer dan normaal, want de busrit verliep niet zonder een stootje en dat mag vrij letterlijk genomen worden. De péage was niet de beste vriend van onze bus (of misschien juist wel), en die twee kwamen net iets te dicht met elkaar in aanraking, dus reden we plots naar een parking om even onze spiegel met duckttape terug vast te hangen. Snel opgelost, terug op weg naar Monaco! Een kwartier later kwam er iemand van achteraan de bus vertellen dat we iemand achter hadden gelaten op die parking. Maar uiteindelijk kwamen we dus toch veilig en wel aan in Monaco (diegenen die overbleven toch), waar we eerst halt hielden bij de kathedraal, het koninklijk paleis en het plein met indrukwekkende zicht op de jachthaven. Vervolgens zetten we onze reis verder naar Monte Carlo, waar op dat moment vooral de airco van het casino een grote indruk op ons naliet. Maar ook buiten was een bezoekje waard, met het Hôtel de Paris (die wij vooral kenden uit de film Monte Carlo), de mooie winkels en chique auto’s. Na dit blitsbezoek hielden we nog even halt in Eze, waar de parfumerie Fragonard een museum en fabriek heeft. We kregen er een interessante uitleg en een enthousiast verkoopspraatje en vervolgens was het tijd om naar huis te keren, waar de buschauffeur zo lief was om een extra stop te voorzien aan onze Cité U. En na zo een weekend, was ons bedje meer dan welkom.

Ondertussen is het al woensdag, helaas, maar het is vrij druk geweest. Tot binnenkort met een nieuwe update!